za zamkniętymi drzwiami... na pozór szcześliwa, zgodna rodzina. Młode malżeństwo, mała córeczka. Wszyscy mówią- ale idealnie...a za zamkniętymi drzwiami wiecznie niezgodność w jednej sprawie- alkohol. Kobieta wiele przeszła w życiu. Przez ojca alkoholika wiele nocy (nie)przespanych pod chmurką...ciągłe kłótnie rodziców..zagrożenie życia a na końcu pożar. Oprócz jednej lalki nic jej nie zostało..Więc nie ma co się dziwić,że gdy jej mąż zaczyna pić pierwsze piwo ona w sercu boi się, że skończy jak jej mama...
Zastanawiam się nad rozłąką...wyjechać na kilka tyg,możejak nas zabraknie Pan S.zda sobie sprawę, co może stracić...jak mijają dni, gdy nas nie ma...miałam naprawdę trudne dzieciństwo. Do tej pory ojciec wypomina mi każdą kuponą parę butów, nie chcę aby córcia zapamiętała z dzieciństwa ciągły alkohol, kłótnie i nerwy..
Cały tydzień opiekuję się córką. Marzę o weekendzie, aby spędzić dzień z mężem, aby trochę mnie odciążył przy córce..ale niemal każdy weekend wygląda tak samo..Zaczyna się od jednego piwa, kończy na 5 albo więcej..potem niedziela. Mąż śpi do południa. Ja znów sama z małą. POtem znow puste obietnice" od jutra max dwa piwka"....do następnego dnia...Wiem,wiem..na własne życzenie. Poznając go, widząc,że lubi piwa, powinna zapalić mi się czerwona lampka. Ale miłość..dość trudna, bo dzielily nas 400 km. Co miesiąc wyprawa pociągiem, aby kilka razem spędzić. A po 6-u latach ciąża, która pokazała, że S. jest odpowiedzialny, troskliwy i opiekuńczy. Jest ciągle...ale mam uraz do alkoholu. Zapisałam się do psycholog, może on coś pomoże. Może aczniemy terapię małżeńską..nie mam się komu wygadać, dlatego tu piszę. Każdego dnia będę z siebie "wyrzucać", co mi na sercu siedzi...